Nuance

Laat ik het maar zeggen. Ik ben een klimaatscepticus. Zo, pfeww dat is eruit. Als je vandaag de dag durft te zeggen dat je klimaatscepticus bent, dan word je meteen gebombardeerd tot rechtse rakker die niets met het milieu opheeft en in een grote benzineslurpende SUV over Neerlands wegen wil scheuren. Niets is minder waar als het om mijn persoontje gaat. Tijd dus voor de nuance. Ik heb de hype rondom Al Gore destijds met verbazing gadegeslagen en heb me toen al voorgenomen er niet zomaar in mee te gaan. Ik houd niet van hypes. Inmiddels weten we dat het IPCC-rapport zich zo’n driehonderd jaar vergist heeft in de smeltende gletsjers. Dat is geen reden om te zeggen dat er dus niks aan de hand is, en dat zal ik dan ook niet doen. Driehonderd jaar is niks. Ze smelten en ze smelten snel. Sneller kennelijk dan goed is voor onze huidige levende natuur (mens, plant en dier, niet noodzakelijk in die volgorde). Met de nadruk op ‘huidige’. Ik heb al mijn hele leven de behoefte zaken te willen zien in het ‘grotere geheel der dingen’ of zoals het Engels daar een betere uitdrukking voor heeft the grand scheme of things. En in dat grote ‘plan’ hebben wij zo bar weinig te betekenen; hebben wij betrekkelijk weinig invloed en regelt moeder aarde haar zaakjes door de geologische tijdperken heen over het algemeen aardig. Gaan wij nu denken dat we dat mooie zelfonderhoudende systeem de laatste honderd jaar met onze miezerige hebberigheid en consumptiedrang de baas zijn geworden? Wat een arrogantie. Overbevolking? Jazeker, en de aarde, de natuur, het zelfregulerend vermogen of hoe je het ook noemen wilt deelt af en toe een schop uit. Teistert ons met aardbevingen, nieuwe en oude ziektes, tsunami’s, overstromingen enzovoort. Om de bevolkingsgroei een beetje in te dammen, denk ik dan wel eens. Waar wij vervolgens weer van alles op proberen te vinden. Torenhoge flatgebouwen die aardbevingbestendig zijn, vaccinaties tegen de Mexicaanse en andere griepsoorten, waarschuwings- en evacuatieprocedures bij grote rampen. Het blijft een beetje een strijd en afwachten wie er gaat winnen: wij, de grote gebruikers of hij/zij de aarde, die zoals hierboven gesuggereerd is eigenlijk altijd al gewonnen heeft. Ik ben niet zo bang voor die opwarming; er is maar één grote vulkaanuitbarsting nodig om de temperatuur in de atmosfeer weer te laten afnemen. En gebeurt dat niet, dan moet die opwarming er op den duur misschien gewoon komen omdat het geologisch en klimatologisch gezien tijd is voor verandering. Er ontstaat een nieuwe wereld waarin sommige soorten overleven en andere niet. Waarin nieuwe soorten een kans krijgen en waarin de soort ‘mens’ een stapje terug moet en een bescheidener rol gaat spelen of misschien compleet verdwijnt. Tot die tijd pleit ik voor respect voor de natuur, zorg voor het milieu, matiging van onze consumptieve behoeftes, acceptatie van het feit dat we niet allemaal 85 worden en dat sommigen van ons zich niet zullen voortplanten. We blijven met onze poten van het tropisch regenwoud af en vissen de oceanen niet leeg. We zoeken naar alternatieven voor hen die daar hun levensonderhoud uit halen. We proberen te onthaasten omdat niet alles gisteren klaar hoeft en we lopen niet achter elke hype aan. And last but not least: we accepteren dat we natuur en aarde niet naar onze hand kunnen zetten. Daar zijn we te onbeduidend voor in the grand scheme of things.