Na bijna vierhonderd van de achthonderd pagina’s mikte ik het doodsaaie The Goldfinch van Donna Tartt aan de kant. Niet om door te komen. Waarom mevrouw Tartt hiervoor de Pulitzer heeft gekregen is mij een raadsel. Ik lees Engelse boeken altijd in het Engels omdat ik anders afgeleid word door de vertaling. Daar kan het dus niet aan liggen.
Omdat ik zin had in een boek met wat meer vaart, pakte ik het vers gekochte Whiskey Beach van Nora Roberts uit de boekenkast. Een Sunday Times bestseller met lovende woorden van Stephen King en The Washington Post. Dat beloofde veel goeds. Mijn God, wat een draak. In een notendop: ooit trendy en stoere maar nu sneue, getergde en onterecht van moord verdachte crime lawyer vertrekt naar het oude familiehuis aan de kust om bij te komen van het afgelopen jaar. Daar ontmoet hij het mooie, alles kunnende vrouwtje dat hem op rolbevestigende wijze vertroetelt met zorg, eten en drinken en vooral veel begrip en aandacht. Mag ik even een teiltje graag? Deze onmogelijke vrouw verzorgt yogaklasjes, geeft massages, is driesterrenkok, werkt op vrijdagavond in het lokale café, poetst meerdere huizen in het dorp, maakt sieraden en zorgt voor alle mensen en dieren in haar omgeving die wel een steuntje in de rug kunnen gebruiken. Daarbij is ze uiteraard prachtig mooi met groene ogen, lange krullen, een slank lijntje – en doet ze, hoe kan het anders, aan hardlopen op het strand. Het teiltje wordt te klein. Nora Roberts voorziet dit stel van een flinterdunne verhaallijn en laat de twee hoofdpersonen de boel vollullen met onwaarschijnlijke dialogen die in de Boeketreeks niet zouden misstaan. De seksscènes zijn om te huilen. Doe het dan niet, zou ik adviseren. Het hoeft niet per se wat mij betreft, seks in een thriller (nou ja!). Maar áls je het dan doet, dan wil ik me niet ergeren aan de brave Boeketsfeer. “Het licht stroomde als vloeibaar goud over haar ranke lichaam.” Of wat vinden we van: “Langzaam nu, langzaam, opstijgend als stoom, vallend als water, drijvend op dikke, natte wolken van plezier.” Bent u er nog? Ik heb het maar even vrij vertaald, maar er is echt niks mooiers van te maken.
Nu begrijp ik wel dat kritiek leveren een stuk makkelijker is dan zelf een mooi, spannend of anderszins geslaagd boek schrijven. Maar ik hoop dat er in de toekomst wat kritischer geoordeeld wordt voordat boeken a) uitgegeven worden en b) overstelpt worden met loftuitingen – al dan niet in de vorm van prijzen of recensies. Dat scheelt mij toch weer menig tientje en een boel ergernis.
Ik ga proberen The Goldfinch uit te lezen, maar wat Ms Tartt in achthonderd pagina’s doet, had wat mij betreft ook in driehonderd gemogen. Wie heeft er nog een goede leestip?
