Foto

Foto: Hedwig Suurmeijer, maart 2016

De foto hiernaast heeft niets met dit verhaal te maken. Het is zomaar een plaatje uit mijn privécollectie. Ik hecht eraan dit te vermelden. Het waarom wordt zo meteen vanzelf duidelijk.
We waren nog maar net terug van een fijne vakantie in Noord-Engeland toen er een mail binnenbliepte van een advocatenkantoor uit U.
Mevrouw de advocaat liet mij weten dat ik inbreuk had gemaakt op de rechten van haar cliënt, een beroepsfotograaf uit de randstad. In twee pagina’s brief en vier bijlagen werd mij verweten onrechtmatig gebruik te hebben gemaakt van een foto van cliënt en daarmee had ik hem zeer ernstige schade toegebracht, op meer dan één front. Het was bepaald geen milde brief. Eerst dacht ik nog even dat het een hoax was of een trucje van een louche oplichter. Dat zien we wel vaker voorbijkomen. Maar helaas, het was bloedserieus.
Wat was mijn zonde? In een blog van januari had ik een kleine foto gebruikt die ik via ‘Google afbeeldingen’ vond op de site van een overkoepelende organisatie voor grote supermarktketens. Ik noem geen namen. Bij dat fotootje van amper 300x200 pixels had ik keurig aan bronvermelding gedaan. Nergens op Google of op genoemde site vond ik een naam van de fotograaf. Wat mij betreft had ik dus mijn best gedaan met de bronvermelding. En, wie zou daar nu moeilijk over doen? Dat heb ik geweten.

Natuurlijk heb ik de foto onmiddellijk van mijn blogsite gehaald en in een keurige brief aan mevrouw en cliënt mijn welgemeende excuses aangeboden. Ik hoopte op een soepele oplossing. Eigenlijk hoopte ik op een sisser. Dat liep anders. Na een week of drie kwam het schikkingsvoorstel: met betaling van €600,- en naleving van een aantal bijbehorende voorwaarden zou het gevalletje de wereld uit zijn.

Ik heb betaald. Niet in de laatste plaats omdat enig zoekwerk op Google veel informatie opleverde over soortgelijke gevallen – zelfde advocaat, zelfde fotograaf. Had meneer de fotograaf mij zelf even gemaild, dan had ik uiteraard de foto onmiddellijk verwijderd, maar ik vermoed dat dit een extra inkomstenbron is. Slim, maar niet zo chic.
Ik heb niet alleen betaald, ik heb er ook van geleerd: ik gebruik nooit meer een foto van wie dan ook voor wat dan ook. Gelukkig kan ik zelf ook wel een aardig plaatje schieten.

* Om verder gedoe te voorkomen heb ik naam en vestigingsplaats van fotograaf en advocaat weggelaten. U begrijpt vast wel waarom.

** Ten overvloede: alle foto’s op deze blogpagina’s zijn door mijzelf gemaakt.

Mandje

Foto: Hedwig Suurmeijer

Vandaag was het weer eens zover. Dat ik bijna mijn poten brak over zo’n verdomd trekmandje op wielen bij de blauwe super. Degenen die ze gebruiken zijn vrijwel zonder uitzondering jonge, enigszins hooghartige vrouwen die niet op of om kijken en al druk-druk-druk-uitstralend zo’n rotding achter zich voortslepen. Zien niks, horen niks. Ze blokkeren zonder gene het gangpad, crossen voor je langs zonder rekening te houden met hun aanhangsel of schampen nog net je hielen als ze achter je langs racen.

Wat is er mis met een gewoon mandje wat je aan je arm hangt (meestal zitten er namelijk maar een paar boodschapjes in de sleurversie) of een ouderwets karretje, wat beslist voor de omgeving een stuk prettiger is. Die karretjes vinden deze trend(s)hoppers natuurlijk nogal burgerlijk. Dat kan je ze dan weer niet kwalijk nemen, want dat is gewoon zo. Nou en? We moeten allemaal boodschappen doen en de meesten doen dat bij een super. Veel hipper kan je het niet maken.De oplossing moet dus van de super zelf komen. Mijn advies: doe de sleurmand in de ban, bedenk iets anders, introduceer het als trendy en wij andere trouwe boodschappers zullen u eeuwig dankbaar zijn.