Ergernissen

Het afgelopen halfjaar was het halfjaar van de ergernissen. Kleine en grote. Ik doe een greep, maar ik streef niet naar volledigheid.  

De onlinewinkel

In september viel er een betalingsherinnering van Bonprix binnen op naam van een mij onbekende mevrouw. Ik koop hooguit boeken online of een reis, maar nooit iets wat ik moet passen of terug moet brengen naar zo’n postNL-achtig verzendpunt. Ik was er dus zeker van dat die rekening hier niet thuishoorde. Bovendien heet ik geen Jovanny Zeegers, dat lijkt me duidelijk.

Na wat mailen met de klantenservice leverde dat wel vriendelijke retourmails op, maar geen actie van Bonprix. Dus na enige tijd en een tweede betalingsherinnering volgde een brief van Contentia, een Belgisch incassobureau. Die hielden dat een paar keer vol. We hebben de brieven braaf geretourneerd. Het is nu al enkele weken stil rond Bonprix en Contentia … 

De ANWB

Bij de ANWB ging er wat veranderen. Dat werd groots aangekondigd met een nieuw lidmaatschapsvoorstel voor mijn huisgenoot en mijzelf. Ons gezin bestaat uit twee mensen en twee auto’s. Dat was altijd best overzichtelijk, maar nu ineens niet meer. Partner wilde zijn nieuwe voorstel accepteren; ik wilde voor mijzelf iets anders. Niet zomaar willekeurig iets anders; nee, gewoon een vorm die de ANWB zelf aanbiedt. Daar hebben we een zestal telefoontjes aan gewijd, een tweet en een brief met duidelijk uiteengezet wat onze wensen zijn. Van de ANWB kregen wij een prettige hoeveelheid nieuwe voorstellen, brieven en facturen waarvan er niet één correct was. Uiteindelijk hebben we de laatste factuur in december betaald, al klopte de omschrijving nog steeds niet. Tweehonderdtwintig euro armer wachten we nu nog op onze ANWB-passen.

Het Fletcher-hotel

We boekten een weekendje Apeldoorn in een Fletcher-hotel. (Doe dit vooral nooit!) Leuke aanbieding, zag er goed uit, dicht bij Het Loo en fijne wandelmogelijkheden. Onze luxe tweepersoonskamer had een extreem hoog Oostblokgehalte: kaal, klein, minuscuul bed, geen plek voor je tassen of koffers, scheefhangende gordijnen, uitzicht op muren, trappen en buizen, één stoeltje, geen sfeer, etc. etc. Dus om een andere kamer gevraagd. Er werd moeizaam gezocht maar gevonden (bijbetalen a.u.b.). De nieuwe kamer was ruimer en moderner. So far, so  good. Het uitzicht was beroerd, maar omdat we plannen hadden om op pad te gaan, was dat niet zo erg. Minder leuk waren de geluiden ’s nachts. Nu ben ik al jaren van de oordoppen, maar sommige mensen kunnen daar niet mee slapen. En dat was precies hoe mijn partner de nacht doorkwam: klaarwakker. Wat een achterlijke herrie. Een continu gebrom dat van tijd tot tijd in overdrive ging. De dame aan de receptie wist het. “Ja, dat horen we wel vaker, maar daar kan ik nu niks aan doen.” Het bleek het afzuigsysteem van de keuken te zijn, dat – vreemd genoeg – ook ’s nachts volop draaide. Nadat Fletcher – niet volgens afspraak – ook nog kosten via de credit card incasseerde, was voor ons de maat vol.

Het Grand Café

Na een eerste rondje koffie met gebak voor vijf personen in het zorgcentrum van moeder, ging ik voor een tweede rondje. Nu graag koffie, thee en twee glaasjes water alstublieft, uit de kraan. Dat laatste was een probleem. Ik kon spablauw hebben volgens de dame aan de balie, maar ik wilde toch echt kraanwater – voor de mensen die tabletjes moesten innemen om twaalf uur. Toen ik daarna ook nog vond dat de halve glaasjes heet water voor de thee best wat voller mochten, werd het bijna een ordinaire ruzie. Ik kon het loeder wel over de toonbank trekken toen ze durfde suggereren dat water ook geld kost en dat ik dan maar dubbel moest betalen voor een volle theekop. De aanhouder won, en dat was ik. Maar toch, het was even niet meer zo gezellig.
 
Zomaar wat losse ergernissen, u kent ze wel. Gelukkig heb ik me voorgenomen me niet meer zo druk te maken. Deze maand staat de teller nog op nul. Dat belooft wat!
***
PS: de teller staat inmiddels op 1; na een info-middag in het zorgcentrum. Daarover misschien een andere keer.