De Volkskrant kopte vanmorgen: ‘Man bij crèche omstreden’. Er gaan kennelijk stemmen op om mannen te weren uit de kinderopvang, ingegeven door de misbruikzaak die gisteravond aan het licht kwam. Het lijkt me de verkeerde oplossing, terug naar midden vorige eeuw om de aloude etiketten mannenberoep en vrouwenberoep weer van stal te halen. Volgens mij moeten we de zaak vanuit een omgekeerd perspectief bekijken.
Mannen in de crèche zijn niet per se dubieus, dat lijkt me een te beperkte visie. Ik geloof wel dat mensen (dus zeker ook mannen) met kwade bedoelingen en verknipte seksuele neigingen op zoek gaan naar plekken waar zich kwetsbare of zwakke(re) mensen bevinden die een makkelijk slachtoffer vormen. Ik denk aan functies of activiteiten bij de scouting, de jeugdzorg, de ouderenzorg, gehandicapteninstellingen, crèches en al die andere plekken waar afhankelijkheid en een bepaalde mate van macht samengaan en waar de pupillen, peuters of cliënten niet opgewassen zijn tegen de misbruikers.
Betere screening lijkt me gepast: grillen graag, al degenen die zich binnen deze (beroeps)groep aandienen. Verklaringen van goed gedrag, antecedentenonderzoek, referenties opvragen, psychologisch onderzoek etc. etc. En nooit alleen op een afdeling werken, maar minstens met tweeën. Van mij mag het allemaal. Camera’s ophangen lijkt me een prima aanvulling. Privacy is ondergeschikt aan veiligheid. En zeg nou eerlijk: in onze facebook-, hyves-, twitter-, linkedin- en webcammaatschappij waar iedereen zich altijd en overal laat beluisteren en bekijken zou het hypocriet zijn om geschokt te reageren op een paar camera’s op het werk. En ja, het is een simplistisch cliché: als je niks te verbergen hebt hoef je ook deze camera’s niet te vrezen. In winkels en instellingen waar ze waken over ‘uw en onze eigendommen’ zijn de medewerkers en bezoekers allang gewend aan die halve bollen in het plafond en die meedraaiende camera’s aan een pilaar. Ik haat de kreet, maar ik zeg DOEN!
