Er een blog op na houden heeft weinig zin als je niet af en toe wat schrijft. Ik weet het. Na een intermezzo van enkele weken waarin vakantie, zorg, geboortes en andere menselijkheden zich in vlot tempo aandienden en afspeelden binnen de familie, ben ik weer bij de les. Ik overtreed hier meteen een van de regels van goed schrijfwerk: geen metacommunicatie! Toch gedaan. Burgerlijk ongehoorzaam.
Zal ik wat over mijn opwinding rondom het oranjevertier vertellen of heeft u daar ook de buik van vol? Of over de schertsvertoning rondom de verkiezingen met bijbehorende formatietango’s die we voorbij zien komen? Nee, zucht, geen zin in. Het moet over een andere boeg. Ik ga persoonlijk worden. Ik ben te zwaar. Niet zomaar een kilootje, nee, wel tien. Dat is misschien peanuts voor iemand die veertig kilo boven zijn streefgewicht dobbert, maar vijf van die tien zijn wel heel snel op mijn buik neergestreken. Mijn huisarts vermoedt dat ik teveel eet in verhouding tot mijn fysieke inspanningen die momenteel inderdaad vrijwel non-existent zijn. Maar wat dat teveel eten betreft teken ik protest aan. Er heersen geen eetstoornissen in dit gezin en alles gaat zeer met mate. We kwamen aan het eind van het consult tot de afspraak dat minderen met zout en koolhydraten wat op kan leveren. Nu vind ik brood superlekker – vooral zelfgebakken in zo’n handig apparaat dat ook bij ons op het aanrecht huist – en van rijst of pasta ben ik ook niet vies. Een leven zonder soepje (immers vaak zout!) kan ik me niet goed voorstellen. Flauwe soep=slappe hap. Maar nee, echt dokterfranken zal het niet worden. Ik doe liever aan zelfdiëtisering – mag ik dat woord even introduceren? Minder, magerder of gezonder eten kan hier in huis bijna niet. We doen al aan: groenten en fruit, vis, vleesvervangers, halfvolle zuivel, volkorenspul allerlei, geen jus of boter maar olijfolie en nog een ritsje verantwoord voer. Vers staat hier hoog in het vaandel en de kant-en-klaar- of afhaalhappen zijn in dit huishouden jaarlijks op één hand te tellen. Nou vooruit, op twee handen; een van mij en een van P. Daar zit het probleem dus niet zou je denken. Dan maar schrappen. No more tatties, sandwiches, noodles, nice rice dishes and other filthy carbs. Huh, ik ga even een peertje eten. Wie heeft er nog geen broodmachine? Binnenkort te koop op dit adres.
