Boom

De boom van Anne is nog steeds nieuws. Dat verbaast mij. Een boom is een boom is een boom. Hij (een boom is mannelijk) is alleen nieuws als ie: a) zeldzaam is (niet, want wilde kastanje) b) de hoogste van Nederland (lijkt me niet) of c) de oudste van Nederland (zeker niet). Met Anne Franks boom heb ik nooit wat gehad. Hij is voor mij net zo interessant als een boom in de tuin van koningin B. of van Midas Dekkers. Ik hoef er ook geen stukje van. Niet gratis en niet tegen een vriendenprijsje.
Er is onmin tussen de bomenverwijderaar (nu ‘bomendief’) en de Stichting Support Anne Frank Tree. Het bestaan van deze stichting is op zich al van een lachwekkende simpelheid waar ik geen hersencellen voor gekregen heb. Nooit kunnen volgen. En waar gaat het om? Jawel, om eurootjes. Bomendief Van der L. heeft nog geld tegoed van de stichting. Hij zorgde als voormalig lid van de club een paar jaar geleden voor een bomenkorset. En vorig jaar voor het opruimen van het omgeknakte slachtoffer. Om de een of andere reden vond hij het nodig de stoffelijke resten van de overleden kastanje op te slaan. Regeren is vooruitzien moet hij gedacht hebben. En nu wil de stichting de half tot pulp vergane boom terughebben. Uit liefde? ‘k Geloof er niks van. Een quote uit het Volkskrant-artikel: “De eigenaar van de restanten is Henric Pomes, in wiens tuin de boom stond. Hij bekijkt de 'circusact rondom de boom' met een mengeling van verbazing en ergernis. 'Wat bezielt die man?' Pomes overlegt met de stichting over wie een stuk van de boom krijgt. Er zijn geïnteresseerden uit de hele wereld.” Mijn advies: de fik erin! En nooit meer doen, zo’n bomenreddingsactie, behalve dus als ie a) … etc., zie hierboven.

Artikel in VK.nl