We hebben dus niet alle vier de eilanden gehad, maar wel Sumatra en een stukje Java. Wat mij het meest opviel in deze elf dagen was het vuil. Het afval dat letterlijk overal neergepletterd was alsof de natuur het zelf wel zou opruimen. Niet alleen op straat in de steden (daar was het zeker het ergst), maar ook langs de route. Tijdens een trekking door de jungle wandelden we door een rivierbedding. Een klein stroompje was er nu maar; het heftige regenseizoen moest nog beginnen. De bedding lag bezaaid met troep. Schoenen en slippers, plastic flessen, gescheurde vuilniszakken, blikjes, afgekloven botjes van kip, koe of lam, takken en stukken hout, slierten onduidelijk spul en ander ongerief. Je weet precies wat er met deze verzameling gebeurt wanneer het regenseizoen het water in de rivier doet rijzen. Plasticeiland in de Atlantische Oceaan misschien?
Over de toilethygiëne onderweg ga ik het niet hebben. Use your imagination. Gelukkig was er ook veel moois te zien op Sumatra. Minder mooi zijn weer de palmolieplantages. De keurig in het gelid geplante bomen zijn op zich niet zo weerzinwekkend, ware het niet dat je weet dat er jungle voor gekapt is. Dan worden de uitgestrekte plantages ineens een stuk minder prettig om te zien. Orang Utans vinden gelukkig in de nationale parken nog een veilig plekje om een beetje rond te hangen en lui van boom naar boom te slingeren.
Enfin, Jakarta stonk. En niet heel weinig. Wij huisden met ons reisgezelschap in Hotel Batavia. Romantischer kan het haast niet klinken. Op het hotel zelf was weinig aan te merken. Oude chique met tapijten waarin je wegzakte en lobby’s waarin hele dorpen konden wonen (als ik bedenk wat wij onderweg aan schamele behuizing hebben gezien voor grote leefgemeenschappen). Het was de locatie. Voor de deur liep een gracht - naar Hollands voorbeeld aangelegd. Die was ondiep, had een wazig groenige kleur en er dreef van alles in. De stank was overweldigend. De ratten schoten letterlijk voor je voeten de ‘boulevard’ over, de goot in. Het water kolkte en borrelde op sommige plaatsen.
Na een bezoek aan het belangrijkste plein van Kota, waar inderdaad mooie gebouwen en musea te bezichtigen waren, wilden we wel een hapje eten in China Town. Dat lag een wijk verder, zuidwaarts. Dat konden we wel te voet. Rondkijken in Indonesië doe je niet al lopende, want dan stap je gegarandeerd in een gat, kuil of stinkende plas. Veilig is het dus om naar beneden te kijken en met een schuin oog naar het verkeer zodat je niet van de sokken gereden wordt. China Town was een teleurstelling. In het rijtje vies-viezer-viest had China Town de hoofdprijs. Normaal zou je nog het pittoreske laten prevaleren boven het gebrek aan hygiëne, maar dat kon hier niet. Weinig pittoresk, schokkend gebrek aan hygiëne. De stalletjes met etenswaren en groente stonden boven het open riool waar – alweer – de ratten ook overdag op hun gemakje rondscharrelden. Gelukkig, kan ik nu zeggen, vonden we geen restaurant en hebben we bij een buurtsupertje rollen koekjes en zoutjes gehaald. Het plastic gooiden we in een prullenbak (jawel) die naast de winkeldeur stond. Nu maar hopen dat die niet in de goot geleegd is.
We willen de reis ooit afmaken. Het vervolg beloofde nog veel moois. Jakarta laten we aan ons voorbij gaan. Dat is in mijn geval: twee keer maar nooit weer!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten