 |
| Foto: Hedwig Suurmeijer |
Twee jaar geleden was het nog erg lastig om voor onze moeder
een plekje in het verzorgingshuis te krijgen. Een besloten woongroep was voor
haar het beste, maar daar moest je wel wat voor doen! Inmiddels is de situatie
zo dat ouderen, gehandicapten en anderen die zorg nodig hebben het zo lang mogelijk
zelf moeten uitzingen (lees: uitzoeken). De Volkskrant meldt vandaag dat er de
komende jaren leegstand te verwachten is in de zorgcentra. Die geluiden hoor ik
ook al in het oord waar mijn moeder vertoeft. Als ik alles kort samenvat, lijkt
het erop dat de nabije toekomst er zo uitziet: mensen die normaal in een zorgcentrum
zouden wonen blijven in hun huidige woning. Daar hebben ze allerlei
aanpassingen en verzorging nodig: traplift installeren, drempels weg, aangepast
sanitair, wandbeugels, tillift, rolstoel of rollator voor zover nog niet
aanwezig, hulp bij het huishouden, de boodschappen, douchen en aankleden, steunkousen
aandoen; medicatie toedienen, wonden verzorgen, incontinentiematerialen
verwisselen etc. Dat zal niet een-twee-drie allemaal geregeld zijn, dus de
eerste maanden (jaren?) zullen chaotisch verlopen waarbij mensen hulp moeten
ontberen. Vraag is ook: wie gaat dat allemaal betalen en waarvan? Verder zullen
er nieuwe, aangepaste huizen gebouwd moeten worden voor de 80-plussers van
straks, want als de trend aanhoudt dan willen volgende generaties graag een
woning die op al die ongemakken is voorbereid. De leegstand in de zorgcentra
loopt intussen verder op waardoor personeel ontslagen moet worden omdat de
budgetten niet meer sluitend te krijgen zijn. Immers, minder cliënten betekent
ook minder eigen bijdragen Zorg en wonen. De gebouwen verpauperen terwijl de
laatste bewoners daar hun laatste dagen slijten.
Als kind van oude ouders kan je natuurlijk zo’n ‘mobiele’
woning in je achtertuin laten takelen à raison van 130.000 euro, maar dat is
dan weer niet voor iedereen weggelegd, omdat a) dat een hoop geld is voor de gemiddelde
burger en b) niet ieders achtertuintje daarop berekend is. Daar komt bij dat de
meeste kinderen van oude ouders zelf nog een flink aantal jaren
mogen/moeten/willen werken en dus geen gelegenheid hebben hun ouders 24/7 in de
gaten te houden. Er zal dus externe hulp ingekocht moeten worden (tegen die
tijd ook alleen weggelegd voor de beter gesitueerden die een deel van hun geld
al in die mobiele hut hebben gestoken). Resultaat van deze ondoordachte overheidsbesluiten is dat we
een bovenlaag krijgen die zich zorg, middelen en aandacht kan permitteren en een ‘onderlaag’
die zit te verpieteren in een slecht aangepaste woning of drie maanden dood in
huis ligt voordat de buren de vliegen op het raam opmerken.
Helaas is het zo dat overheidsbesluiten nou niet bepaald
genomen worden door mensen die weten waar ze het over hebben, getuige de
misstanden en onzinnige beslissingen die ofwel te veel geld kosten ofwel weer
teruggedraaid moeten worden. Onze politici zijn voornamelijk types met een flinke
profileringsdrang, de vaardigheid zich te presenteren en een fijn netwerk. Het
zijn de lui die altijd weer boven komen drijven op basis van die drie
kenmerken. Over inhoud, kennis en empathie zegt dat helaas niks.
Wie denkt dat het allemaal wel los loopt, mag dit stukje over
vijf à tien jaar nog een keer nalezen. Ik wens u een gezegende toekomst en een potje pillen
voor als het genoeg geweest is.
